welcome :)

Cuando veas una estrella fugaz guárdala en tu corazón es el alma de aquel que consiguió dar a los suyos su amor.
Cuando oigas aun niño preguntar porque el sol viene y se va,dile porque en esta vida no hay luz sin oscuridad.

martes, 13 de diciembre de 2011

Special things.

Alguna vez te has parado a pensar en la posibilidad de perder todo lo que tienes? Todo lo que para ti significa felicidad? Yo si lo he pensado, y sinceramente, no me gustaba lo que veía. Como poder seguir viviendo ahora con normalidad tras haber disfrutado de una vida casi perfecta? Como poder seguir viviendo sabiendo que no podría tenerle a mi lado? que todo lo que ahora me hace sonreír, ni siquiera tendría importancia... 
Podréis pensar que quizá exagero...pero no tenéis ni idea de como soy, de mi manera de sentir las cosas, porque soy una artista, y como se dice, los artistas sienten las cosas de manera distinta a los demás. No sabría describir exactamente en que puede diferenciarse, pero lo he comprobado tras comentar X cosas a X personas, y a la mayoría les costaba entenderme, por lo que sí, está confirmado, soy rara, y qué? Acaso importa? Si me quieres lo seguirás haciendo así que...yo lo acepto y lo admito, y no me lo tomo a mal para nada. Volviendo al tema, quería decir que, me he parado a pensar todo eso, y un montón de cosas más, y no quiero perder todo esto, puede que quizá tenga razón, yo misma me negaba a permitirme llegar a estos extremos, pero ahora ya está, así que ya solo me queda aferrarme a lo único que hace que una sonrisa se dibuje en mi cara con solo escuchar su nombre, yo por mi parte, por muy difíciles que puedan parecer las cosas, no me rendiré nunca, porque yo lucho por lo que quiero, lucho por mis sueños, y tu eres lo que quiero, una vida contigo es mi sueño. Por eso, cada vez que las cosas parecen complicadas, la frase que viene una y otra vez a mi cabeza es: "We survive this. We always survive. Trust me." Porque mientras sepa que te tengo, siempre tendré esperanza, siempre podré sacar fuerzas de donde no las haya para conseguir que nuestra vida sea perfecta, porque todo lo que quiero es que tu seas feliz, y que lo seas conmigo. Se que no soy una persona perfecta, ni mucho menos, pero, abramos los ojos, nadie lo es, y obviamente tengo mis defectos, son cosas que a mi tampoco me gustan, pero están ahí y son cosas que no siempre se pueden controlar, se que puedo llegar a ser incluso pesada, y es algo de mi misma que siempre he odiado, pero está en mi personalidad, una personalidad extraña, para que negarlo, pero no deja de ser parte de mi. Cada parte de mi cuerpo desea poder tenerte siempre, hasta el último segundo del día no puedo evitar pensar en ti, quizá suene cursi, tampoco me importa, es la verdad, y a quién no le guste que no mire. 
Si me paro a pensar en todo lo que ha sucedido esta mitad del año...todo son cosas buenas, he vivido los mejores momentos de mi vida, y he sentido por primera vez que nadie más importaba, solo nuestro momento. Si, se que he llorado por nosotros, por esto, pero no siempre ha sido por cosas malas, además, me paso la vida llorando, quien me conozca un poco sabe que soy demasiado sensible, en todo, todo me afecta demasiado y demasiado rápido, y me da igual llorar, no me importa, no mientras esto pueda seguir existiendo, si lloro es porque me importa, y es que nada me importa más que esto, daría lo que fuera por todo esto.
Y son esa clase de cosas, esos momentos únicos y preciosos, esas sensaciones que solamente he sentido junto a ti, las que no quiero perder nunca, supongo que es obvio.


"Hold my hand and never let me go."





viernes, 18 de noviembre de 2011

Mum


En el momento en el que ves a tu madre llorar, en ese momento es cuando realmente estás mal, cuando todo lo demás no importa, cuando lo único que quieres es no volver a verla así, es inevitable, yo al menos, no puedo, es superior a mi.
Escucharle decir que no puedes imaginarte lo mucho que te quiere, que nunca va a dejar que te pasa nada, y lo muchísimo que echa de menos a su madre, hace que realmente me piense que a veces quizá tenga razón, quizá no le hago todo el caso que se merece.
Pero lo peor de todo no es eso, si no el saber que llora por mi, porque se preocupa por mi. Entonces me dice que quiere oírme un te quiero, que se siente como una mierda, que el motivo por el que se levanta cada mañana somos nosotros. Y yo solo puedo llorar, llorar y murmurar como puedo que claro que le quiero. Ella quiere darnos todo lo que puede, y yo a veces no dejo de pedir, a pesar de que soy muy consciente de nuestra situación. Es entonces cuando, de pronto, no tienes ganas de nada, que realmente te das cuenta de lo mucho que quieres a tu madre y de lo mucho que la necesitas. Ahora lo único que quiero es no defraudarla, y que pueda seguir estando orgullosa de su "niña", como ella dice. Te quiero mamá.


Todavía recuerdo cuando todo era más fácil y estar contigo era estar segura.




P.D: soy consciente del cambio de persona en el segundo párrafo, era más fácil así.

domingo, 25 de septiembre de 2011

A way of life.

"Los artistas transmiten emociones, tratan de que el público sienta lo que ellos sienten"
Por eso en teatro hay que saber aplicar los sentimientos adecuados en el momento adecuado, buscar en tus recuerdos todo lo que necesites. Debes familiarizarte con un personaje, aplicar tus vivencias a cosas que podría haber pasado ese personaje, pensar en como actuaría y crear todo un pasado, y de repente, cuando te das cuenta, te estás convirtiendo en una persona diferente, disfrutando de vivir otra vida aunque sea solo durante un par de horas, a pesar de estar empleando muchas cosas de tu propia vida para entenderlo, crearlo, sentirlo, disfrutarlo y que el público lo sienta, lo entienda y deje de verte a ti para ver al personaje.
Y cuando en algún momento, alguien te dice que realmente ha dejado de verte a ti sobre el escenario, es entonces cuando te sientes realmente bien. Te sientes feliz y satisfecho contigo mismo, a parte de por un trabajo bien hecho, por haber sido capaz de dejar de ser tu en cuanto pisas el escenario y no haber vuelto a ello hasta que lo dejas. He llegado a olvidarme de todos mis problemas en cuanto pisaba un escenario, y esa sensación de felicidad en cuanto lo pisas, es increíble.
Sé que esto es lo que quiero. Quiero disfrutar de conocer muchísimas cosas desde muchos puntos de vista dependiendo de las experiencias vividas, quiero ser otra persona aunque solo sea por un instante, quiero sentir esos nervios previos en los que todo es impaciencia y ganas de salir ya, quiero disfrutar de los focos y los aplausos, y sobre todo, de pasármelo bien en todo momento. Por todo esto y mucho más, tengo clarísimo que quiero dedicarme al teatro, es probable que no lo consiga, pero yo no pienso rendirme, esa alegría de acabar una función y saber que la gente lo ha disfrutado y se lo ha pasado bien, no tiene precio.


sábado, 23 de julio de 2011

Just you

Te imaginas como puede cambiar mi vida en menos de un mes?conocer a una persona que entra en tu vida como una más,y en 15 días ya es especial es algo que no pasa todos los días,de echo,es la primera vez que me pasa,y he de admitir que es algo de lo que no me arrepentiría nunca,porque tal como están las cosas ahora,están muy bien.Puede que mucha gente no nos entienda,y me da igual.Hemos superado bastantes dificultades al principio de todo esto,pero ha valido la pena,porque esto no lo cambiaría por nada del mundo.
Adoro cada instante contigo,la manera en que me miras,tus besos,tus abrazos,tus caricias,tus muecas tontas,tu cara de niño bueno,las noches contigo,dormirnos abrazados,despertarnos,besarnos,abrazarnos de nuevo y volver a dormir,incluso ver pelis o jugar a la xbox son cosas que son mejores si son contigo.Me encanta cuando te pasas el día dándome mimos,me has malacostumbrado a todo esto.Quiero que sepas que todos esos días que pasamos juntos han sido geniales,como cada instante contigo,y a pesar de nuestros enfados tontos,porque si,suelen ser por tonterías,han sido unos días inolvidables,echo de menos dormir contigo,tanto que te echo de menos todas las noches.Además,también quiero que sepas que me da igual que digas que no llore por ti,porque lo seguiré haciendo igual,si tu estás mal yo no puedo estar bien,me importas demasiado como para que no me afecte,y más si eso implica no poder verte,porque si,vales la pena,y mucho.
Gracias por aparecer en mi vida,por aguantarme,por cambiar el rumbo de mi vida,y por hacer que vuelva a ser feliz después de mucho tiempo.Eres muy importante,y no quiero perderte.
Te quiero muchísimo cosi,no lo olvides.



martes, 5 de julio de 2011

Positive changes.

Aquí estoy un día más,tratando de escribir o reflejar todo lo que pasa por mi  en estos momentos,y por extraño que parezca,esta entrada no es para lamentarme de mi desgracia,o quejarme de la mierda de sociedad en la que vivimos,si no para reflejar de una vez que por fin las cosas mejoran,si,le perdí por idiota,pero ahora tengo algo muchísimo mejor,si todo sucedió así quizá era porque simplemente tenía que pasar,al principio lo pasamos mal,pero no por ello nos separamos.
Ahora,puedo decir con total seguridad,que nunca había sido tan feliz,nadie me había tratado tan bien nunca,de hecho,normalmente me sentía muy pesada,porque adoro que me estén mimando todo el día,y tu lo haces,de hecho,incluso más que yo muchas veces,y me encanta.Me encanta abrazarte,besarte,estar contigo pasando el tiempo sin hacer nada.Me encanta que me mires y sonrías,y que consiguieras que me salga esa sonrisa tonta al mirarte.Me encanta dormir contigo,abrazarte,y tan solo despertarme tenerte a mi lado,y besarte,aunque nos volvamos a quedar dormidos abrazados.Se que quiero estar contigo,y se que quiero que esto dure,porque ahora mismo soy feliz.,más que nunca,y me has demostrado que no vale la pena rendirse,que pensé que ya no conseguiría tener nunca algo así,que no valía la pena,pero me equivocaba.Yo odiaba todas estas cosas,odiaba a las parejas cursis y ñoñas que se pasan la vida diciendose cuanto se quieren,y ahora me he convertido en una de ellas,todo por tu culpa,me has hecho volver a creer que algo puede ir bien sin complicaciones,que puede salir adelante,y sobre todo,que a pesar de todo lo que hemos pasado en un principio,si que puede haber un final feliz..Me haces sentirme la persona más feliz cuando estoy contigo,eres genial y a pesar de que seas un poco inutil a veces,no pienso dejar que te alejes,nunca.
Al fin puedo decir,estoy bien,me va genial,y es todo gracias a ti,me has apoyado cuando más lo necesitaba,no me dejaste sola a pesar de todo lo que sabías y seguro que cualquier otro lo habría hecho.no se como lo has hecho,pero en menos de dos meses te he cogido muchísimo cariño,tanto que me cuesta estar un día verte.Solo quiero pedirte una cosa,no me dejes nunca,porque has cambiado mi vida de una manera increíble,y lo que has cambiado me gusta.Te quiero muchísimo.




we are the kings & queens of promise



jueves, 9 de junio de 2011

La mejor etapa de mi vida...

E aquí estamos.
Ao fin chegou o momento que tan lonxe semellaba aquel pasado 17 de setembro.
Aínda recordo o primeiro día de todos, o día no que coñecín ás persoas que estarían ao meu carón durante dous anos, que pasaron voando.
Quen non ten bos recordos de primeiro? Aqueles tempos felices, nos que trotabamos libremente pola miñoca. Horas e máis horas no Momper (non é por facer publicidade), nas cabinas facendo esporádicas improvisacións, nos recreos escoitando a verdadeiras promesas do minimalismo fronte ao piano, desfrutando de espectáculos de ballet en directo coas nosas queridas bailarinas, de concertos nos recreos cos nosos guitarristas, as cancións de linguaxe musical, que acababas aprendendo aínda que non estiveras na clase, aturando moito canto gregoriano a primeira hora da mañá (cantos bos momentos con Leonin, Josquin e compañía), loitando por unha cabina na hora de estudo para practicar o instrumento, aproveitando os raios de sol nos pasillos, cos vivos colores dos patios do conser, vendo o agobio dos nosos predecesores, que estaban sempre con exames, e innumerables momentos graciosos que quedarán nas nosas memorias para sempre.
Pero tocou o timbre. Acabou o recreo, e con el, o primeiro curso desta etapa. Acabou o noso tempo no conser e empezaba a nosa andanza polo Coia 2.
Comezou 2º, e todo eran novidades: distintos profesores, novo e enorme centro, diferentes compañeiros e mesmo nós cambiaramos tamén. Miradas de asombro e comentarios en voz baixa foron a nosa benvida: -e quen son estes? De onde saen? -Ai! Que rariños son, e que fan? -Dis que son músicos… (a pesares desta primeira impresión, resultaron ser uns excelentes compañeiros de lecer)
Logo viñeron os tan esperados e temidos exames, uns detrás doutros, sen descanso nin respiro. Un curso duro, dende logo, aínda que tamén serviu para aprender moito. O noso avance iba ao compás da árbore do outro lado da ventá: todos empezamos con moitas enerxías e ganas de aprender, pero chegou o inverno, e con el, a primeira ráfaga de exames, e quedamos tan secos e pelados coma a nosa compañeira; coas vacacións do nadal puidemos recuperar algúns folgos, pero ter conciencia de que aínda quedaba o máis duro non axudaba. Serviron de alivio festas intermedias como o entroido, no que tentamos facervos pasar un bo rato coas nosas charangas. Foi coa chegada da primavera cando comezaron a xermolar as nosas esperanzas, pois víamos xa non tan lonxe o final; así como na nosa acompañante impasible comezaban a saír os primeiros brotes. E chegou a explosión final. Explosión literal na árbore e case literal en nós: o último esforzo, o que máis custaba, a un paso de rematalo todo, tanto no conservatorio, como en teatro, como na compañía de danza e sobre todo aquí, no instituto.
A partir de agora cada un de nós tomará unha senda distinta: uns deslumbrarán ao mundo cos seus concertos, outros converteranse en actores de renome, outros en bailaríns prestixiosos (espero que se sigan acordando de nós cando sexan famosos). Mesmo se non chegamos tan lonxe, todos poderemos dicir que adicamos a vida á nosa paixón.
Por último, agradecer a todos e cada un dos profesores que pasaron polas nosas vidas durante estes intensos anos, a súa impronta, que quedará en nós para sempre, tamén a súa paciencia e a súa dedicación.
E sobre todo aos meus compañeiros, cos que espero poder rememorar estes felices anos algún día.
Hoxe, podemos dicir con orgullo que somos a segunda promoción do bacharelato de Artes Escénicas, Música e Danza, e que os nosos esforzos, que so nós sabemos cuan grandes foron, están sendo recompensados, co recoñecemento dos nosos profesores e coa nosa satisfacción persoal.
Temos ante nós abertas todas as portas que o mundo nos ofrece; é o momento de comezar a vivir. Deséxovos moita sorte a todos nos vosos proxectos futuros.



_________________________________________________________________________


(os lo dejo en castellano ahora que muchos de los que me leeis no sois gallegos xD)


Y aquí estamos.
Al fin llegó el momento que tan lejos parecía aquel pasado 17 de septiembre.
Aún recuerdo el primer día de todos, el día en el que conocí a las persoas que estarían a mi lado durante dos años, que pasaron volando.
Quien no tiene buenos recuerdos de primero? Aquellos tiempos felices, en los que trotabamos libremente por La miñoca. Horas y más horas en el Momper (no es por hacer publicidad), en las cabinas haciendo esporádicas improvisaciónes, en los recreos escuchando las verdaderas promesas del minimalismo frente al piano, disfrutando de espectáculos de ballet en directo con nuestras queridas bailarinas, de conciertos en los recreos con nnuestros guitarristas, las canciones de lenguaje musical, que acababas aprendiendo aunque que no estuvieras en la clase, aguantando mucho canto gregoriano a primeira hora de la mañana (cuantos buenos momentos con Leonin, Josquin y compañía), luchando por una cabina en la hora de estudio para practicar el instrumento, aprovechando los rayos de sol en los pasillos, con los vivos colores de los patios del conser, viendo el agobio de nuestros predecesores, que estaban siempre con exámenes, e innumerables momentos graciosos que quedarán en nuestras memorias para siempre.
Pero toco el timbre. Acabo el recreo, y con el, el primer curso de esta etapa. Acabo nuestro tiempo en el conser y empezaba nuestra andanza por el Coia 2.
Empezó 2º, y todo eran novedades: distintos profesores, nuevo y enorme centro, diferentes compañeros y mismo nosotros habíamos cambiado también. Miradas de asombro y comentarios en voz baja fueron nuestra bienvenida: -y quien son estos? De donde salen? -Ai! Que rariños son, y que hacen? -Dicen que son músicos… (a pesar de esta primera impresión, resultaron ser unos excelentes compañeros de recreo)
Luego vinieron los tan esperados y temidos exámenes, unos detrás de otros, sin descanso ni respiro. Un curso duro, desde luego, aunque también sirvió para aprender mucho. Nuestro avance iba al compás del árbol del otro lado de la ventana: todos empezamos con muchas energías y ganas de aprender, pero llegó el invierno, y con el, la primera ráfaga de exámenes, y quedamos tan secos y pelados como nuestro compañero; con las vacaciones de navidad pudimos recuperar algunas fuerzas, pero tener conciencia de que aún quedaba lo más duro no ayudaba. Sirvieron de alivio fiestas intermedias como el carnaval, en el que intentamos haceros pasar un buen rato con nuestras charangas. Fue con la llegada de la primavera cuando empezaron a germinar nuestras esperanzas, pues veíamos ya no tan lejos el final; así como en nuestro acompañante impasible comenzaban a salir los primeros brotes. Y llegó la explosión final. Explosión literal en el árbol y casi literal en nosotros: el último esfuerzo, lo que más costaba, a un paso de acabarlo todo, tanto en el conservatorio, como en teatro, como en la compañía de danza y sobre todo aquí, en el instituto.
A partir de ahora cada uno de nosotros tomará un camino distinto: unos deslumbrarán al mundo con sus conciertos, otros se convertirán en actores de renombre, otros en bailarines prestigiosos (espero que se sigan acordando de nosotros cuando sean famosos). Mismo si no legamos tan lejos, todos podremos decir que dedicamos la vida a nuestra pasión.
Por último, agradecer a todos y cada uno de los profesores que pasaron por nuestras vidas durante estos intensos años, que quedará en nosotros para siempre, y también su paciencia y su dedicación.
Y sobre todo a mis compañeros, con los que espero poder rememorar estos felices años algún día.
Hoy, podemos decir con orgullo que somos la segunda promoción del bachillerato de Artes Escénicas, Música y Danza, y que nuestros esfuerzos, que solo nosotros sabemos cuan grandes fueron, están siendo recompensados, con el reconocimiento de nuestros profesores y con nuestra satisfacción personal.
Tenemos ante nosotros abiertas todas las puertas que el mundo nos ofrece; es el momento de comezar a vivir. Os deseo mucha suerte a todos en vuestros proyectos futuros.

By:Iria Arias.Un gran discurso,sin duda.


Echaré de menos estos buenos tiempos,no hay mucho más que decir.El día que entré en la clase de primero,supe que estos dos años iban a ser diferentes,porque serían los mejores,y no me equivocaba,gracias por estos dos enormes años.Os haceis querer familia :3



miércoles, 1 de junio de 2011

Cuando parece que todo mejora,volvemos a lo de siempre...

& ahora que?como se supone que va a continuar todo esto? Seguirás pasando de mi mucho más tiempo? a que se debe este cambio repentino de actitud? Por que de pronto ha cambiado todo tanto?Parecía que todo estaba yendo tan bien...Si vale,he sido una idiota por hacer caso a la gente que en su día me dijo que estaba clarísimo,por hacerme ilusiones respecto a todo esto pero ahora ya no puedo hacer nada,y de lo que mas me arrepentiré si todo sigue así,es de no haber sido capaz de hacer caso a earlinda,en el momento que tenía que hacerlo.Tenía razón,y yo lo sabía,pero mi maldita tendencia a la negatividad,como siempre,me ha impedido ser capaz de hacer algo,y luego me paso el día rallándome,como una gilipollas,y al final...para qué?si te importa una mierda si estoy bien o estoy echa una mierda,ultimamente tu manera de contestar no cambia demasiado...vale,puede que esté exagerando,quizá tu lo veas así,pero yo se como soy,y esto me supera,cada día me cuesta más,me siento completamente idiota,y lo peor de todo,es que cuanto más me rallo pero lo hago,pero no puedo evitarlo y en consecuencia me paso el día llorando como una imbécil.Dejemos las cosas claras,te quiero y por eso mismo me jode tanto cuando no me contestas o cuando me ignoras,asi que,si me quieres tal como parecía hasta hace poco,vuelve a recuperar todo eso,no cuesta nada.



viernes, 22 de abril de 2011

& that's all...

Aquí estoy una vez mas,tratando de aclarar mis ideas escribiendo lo primero que se me pasa por la cabeza que no suele tener mucho sentido,pero es uno de esos momentos en los que de repente me da el bajón y siento que necesito escribir,aunque no tenga muy claro que escribir,siento que lo necesito,que necesito desahogarme y quizá poder tener todo un poco más claro,pero creo que es imposible.Han sido tantas cosas raras en tan poco tiempo...y luego la única que se ralla por todo eso soy yo,claro que sí,si es que sois la polla,por que me hacéis esto?que pasa? os aburrís? pues si os aburrís buscad algo mejor que hacer que joderme la vida,vale?porque empiezo a cansarme de este juego,al principio estaba bien,pero creo que ya es demasiado,porque no ayuda,y lo peor de todo es que no soy capaz de deciros todo esto cuando estáis ahí,cuando quizá os importe un mínimo...o ni siquiera,quizá sois capaces de hacer todo sin preocuparos ni un mínimo...y a mi que me queda?llorar como una gilipollas porque me ha dado el bajón y lo único que viene a mi mente es que estaréis de puta maiden,sin rallaros,tan tranquilos...y que a nadie le importa lo más mínimo lo que yo piense,o lo que yo esté pasando...para que luego digan que soy dura...jajajaja donde majo? en tus sueños debe ser,porque la realidad es muy distinta,soy una mierdas,si,por eso acabo siempre como acabo,por ser tan jodidamente buena con todo el mundo,no quiero >.<



miércoles, 13 de abril de 2011

You.


Tu,tu y tus tonterías,esas por las que siempre acabo yo mal.Lo peor de todo?que siempre esperas a que esté casi todo olvidado para volver a lo mismo,y de repente vuelves a hacer como si no pasara nada,lo peor no es eso,lo peor es que ni siquiera saludas,te consideraba un amigo,pero parece que tu no piensas lo mismo.La última vez que supe algo de ti,de hablar como hacíamos antes fue hace dos meses como mínimo,me preocupo por ti,si,aunque a ti te importe una mierda.Todo comenzaba a estar genial,ya no me importaba tanto si seguías estando ahí o no,tengo muchas más cosas por las que preocuparme,y mucho mejores que tu.Se acabó,no pienso perder más el tiempo contigo,no vale l apena.Si un día te da la gana de hacerme caso y luego pasas de mi tres meses no puedo estar así,no puedo permitirme el lujo de empezar a tenerlo todo claro y que tu aparezcas de repente y te cargues todo lo que había conseguido,me niego a pasarme la vida arrastrándome,esperando el momento,dejando que me utilices a tus anchas,solo cuando a ti te apetezca.
Se que esto empezó como una tontería,pero ya hace tiempo que dejó de serlo,porque te quiero,joder!,y cada vez que tu intentas algo y no te sale bien,me preocupo por ti,intento ayudarte,pero tu no te dejas,y no se porque,antes confiabas en mi,siempre me contabas tus movidas y yo las mías,recuerdas?y ahora ni siquiera se si estás bien...pero ya da igual,si te gusta complicarte la vida allá tu,yo he estado ahí,siempre disponible para ti,y tu solo sabes quejarte de lo que no tienes,sabiendo perfectamente que puedes tenerlo sin problemas cuando te apetezca,si no lo tienes es porque no quieres.Es la realidad,pero si no quieres aceptarlo y seguir complicándote la vida,sigue así,ya te darás cuenta de todo,aunque quizá sea demasiado tarde.





You don’t want me, no.You don’t need me.Like I want you, oh.Like I need you


jueves, 10 de marzo de 2011

·HardLife || #2.Things of best friends.

Amy sabía que solo era una cría,era consciente de ello,pero las conversaciones con Júpiter le hacían sentirse mucho más adulta de lo que cualquiera valoraba.La capacidad de Jupiter para hacer a la ilusa Amy reflexionar sobre todo tratando de entender todos los puntos de vista no era comparable a nadie.
Una noche más,Amy se sentó frente al ordenador,dispuesta a su rutina diaria: msn,redes sociales y foros.Y,como siempre,la primera persona con la que habló fue Júpiter,su mejor amigo que se había ganado su plena confianza.Le comenzó a contar lo sucedido ese día,puesto que Jupe ya había escuchado siempre el resto de relatos y confesiones de Amy.Dedicaron casi una hora al tema,y Jupe,como siempre,trataba de buscarle el lado positivo,mientras Amy todo lo veía negativo.Jupe trataba de convencerla para que cambiara de opinión,no todo tenía porque ir mal,solo había sido mala suerte.Amy le dió la razón,no muy convencida,y trató de ver todo más positivo,quizá Jupe tenía razón y la próxima vez no habría confusiones de ese tipo,lo bueno se hace esperar,no?.rió,solo de pensar en la estúpida idea que Jupe había provocado,pero...y si tenía razón?si simplemente el se había ido porque creía que Amy no le correspondería?o si no quería cagarla y prefería hacerlo todo mas inolvidable y asegurarse de todo? y un montón de "quizás" mas,salidas de la imaginación del soñador Jupiter Jones.
Amy y Jupe siempre trataban de ver de manera positiva las situaciones del otro,y gracias a eso siempre había esperanza.Amy se despidió de Jupe temprano esa noche,puesto que estaba cansada tras la tarde de visitas familiares,y se metió en cama con uno de sus muchos libros de fantasía,hasta que le entró el sueño y se quedó dormida.Sonó el movil que la despertó,pero no le dio importancia,era un mensaje.Se levantó,dejo el libro en su sitio y volvió a la cama,olvidándose completamente del movil,seguramente sería un mensaje de publicidad o algún aviso de tuenti.Se volvió a quedar dormida,con una sonrisa,estaba pensando en positivo,como solo conseguía tras las conversaciones con Jupe.


{me he atascado,no se me ocurre más,asi que aquí se queda hasta la proxima venada de inspiración.}

lunes, 21 de febrero de 2011

21 February,y yo 18.

Y se supone que hoy será mi día,pero seguro que viene alguien a joderlo,o al menos a intentarlo,pero...sabeis que?Este año no pienso dejar que nada ni nadie se cargué la felicidad de mi día,porque el simple echo de hablar con mi aita ya lo convierte en un gran día.Os parecerá una chorrada,pero cada vez que hablo con mi padre mi humor mejora considerablemente,y siendo el,que se acuerde de mi cumpleaños,dice mucho,normalmente no se acordaba.
En estos días,es cuando miras atrás y te das cuenta de todo lo que llevas recorrido,lo poco que parece pero lo mucho que has vivido ya.he ganado y perdido grandísimas amistades,he descubierto muchísimas cosas,he arriesgado todo por un sueño,he podido abrazar a personas que nunca hubiera imaginado poder ver en persona,y menos tan pronto,y también he aprendido,que lo que un día fue una gran familia no se puede olvidar,al igual que alguien que en algún momento marcó tu vida,siempre,te quedará algo de ese recuerdo.
Y lo mas temido,ha llegado.Yo no quería crecer,siempre lo dije,yo quiero quedarme en los 17.Matt,explicame por que no nos hemos ido a nunca jamas.y de vacaciones Wonderland,estudiar en Hogwarts...Todos esos mundos,cada día más cerca de olvidarlos,de vivir mas estresados,de que nos adjudiquen responsabilidades sin más.
Mi hermano se ría,dice que ahora puede denunciarme asi que no puedo pegarle...es un idiota el pobre.
en fin,es una chorrada de entrada,pero simplemente no podía dormir y se me pasaban estas totnadas por la cabeza.Si existiera algo de lo que esta en nuestra imaginación...sería todo mucho mas fácil.
Y sabeis que?Este año solo deseo,poder volver a abrazar a Matt este año.Si,me paso la vida quejándome de muchas cosas,pero lo realmente importante siempre está,y por eso ahora que lo he visto dos veces en un año,no creo que pueda pasar un año sin volver a abrazarle.Al igual que no puedo pasar mas de una semana sin ver a mi melli,que ya la echo de menos.Son las dos personas que no pueden faltarme nunca,porque sin ellas no sería yo.


Y aprovecho está entrada para daros las gracias a todos y cada uno de vosotros,porque queramos o no,somos lo que somos gracias a las personas que nos rodean,y de una manera o otra,todos influyen.Ya seais de cerca o de lejos,hablemos mucho o poco,me conozcais mejor o peor,os caiga bien o no,todos aportais algo.
& por ultimo,tambien debo nombrar a las dos grandes familias que llenaron mi vida esta año: CrepuDes y ForodeOz (:
Simplemente no tengo palabras para describir los enormes ratos que me habeis echo pasar.Gracias por colaborar a alegrar un poco al vida de esta loca.
Por eso,ahora mismo me he propuesto que hoy nada ni nadie va a fastidiar mi buen humor,porque,sabeis que? Today...




& that's everything,I'm going to smile all the day.Doesn't matter what they say.



sábado, 5 de febrero de 2011

Aita♥

El día 3 de febrero,tu día.No lo escribí porque estaba demasiado cansada,pero esto no puede quedarse sin estar aquí.
Como siempre,te he llamado para felicitarte y ya de paso hablar contigo,y espero seguir haciéndolo mucho tiempo,y es que te echo de menos,a veces incluso demasiado.Quiero verte,que me abraces,que me enseñes todo lo que sabes y pasarme horas hablando contigo a partir de cualquier tontería,o escuchando historias del pasado,nadie las cuenta como tu.
Lo que mas me encanta,es que me digan que tengo tus ideales y que les recuerdo a ti.Me gusta parecerme a ti.Siempre he sabido que tu y yo conectamos mejor.
Quizá en muchos días importantes para mi estos ultimos años no has estado ni estarás aquí,conmigo,pero se que haga lo que haga tengo tu apoyo,y se que te preocuparás por mi y que siempre que lo necesite te tendré al alcance de nueve números.Además,todas mis primeras experiencias las viví contigo,y no lo cambiaría por nada.Tu mano fue la que me ayudó a levantarme en todos mis primeros tropiezos,y la que me ayudaba siempre a seguir.

También se que haces lo posible para poder venir de vez en cuando a vernos,se el esfuerzo que supone para ti,ni tu ni nosotros tenemos la economía como para permitirnoslo.
En cada momento en los que pienso en irme de aquí,siempre pienso en irme contigo,tu me entiendes mucho mejor,siempre lo has echo.Tu me has enseñado muchas cosas que nunca olvidaré.Gracias papá.Te quiero.


viernes, 28 de enero de 2011

Que debo hacer?

Como se supone que debo reaccionar ante lo que creo que está pasando? Se supone que vas a seguir sin decirme nada y yo seguiré sufriendo,por no variar?o que en cuanto tengas algo realmente seguro me lo contarás y aclararemos todo?
Hagas lo que hagas,se que yo me quedaré callada una vez más,sin ser capaz de decirte nada,dejando que te alejes tan facilmente...
En el fondo siempre supe que esto pasaría algún día,pero no contaba con llegar a quererte de esta manera...pero supongo que ya da igual,a menos me quedaré con el recuerdo de todos nuestros momentos,desde los mas chorras hasta los mas íntimos,pero especiales de todos modos.Si es que a pesar de todo,no me cansaré de decirte que eres único e increible,no hay nadie como tu.A pesar de que tu te empeñes en decir que nadie te quiere,no es cierto,pero siempre desapareces en cuanto lo dices,sin dar tiempo a que nadie te diga nada...y siempre intento decirte que yo...





I have a feeling you don't know what to do


martes, 18 de enero de 2011

No words to describe it.

Bien...esto estaba medio escrito en una de mis libretas con pequeños relatos de momentos de inspiración(suele acabar todo en el blog,si xD).En fin,al tema.


Flipo con la actitud de la gente.Odio mi maldita manía de pensar que todo el mundo puede ser como yo,porque ni de lejos es así,y me sobran varios ejemplos para explicarme bien.
Primero,esta el de:eres lo mas importante de mi vida,sabes que siempre voy a estar aquí,etc,etc,etc.Y después de todo eso,después de llegar a confiar realmente en que podría estar todo genial...despues de casi cinco meses,pasa de mi y se carga todo mi optimismo,y toda mi confianza,y en general,me hunde la vida durante mucho tiempo,y aun hoy en día duele,tenía tanta confianza en que todo iba a salir genial... consecuencia de todo esto?todo mi optimismo a la mierda.Aun hoy en día me cuesta ser optimista...en fin,pasemos al siguiente ejemplo,que el primero es el peor de todos,el que mas duele recordar aun...
Otra cosa,son esos tios que de primeras te hablan siempre,y super majas y todo lo que quieras,luego,estan un tiempo sin hablarte,y después,un dia,sin venir a cuento,vuelven a hacerte caso,acabas liandote con el,y al día siguiente poco más y ni saluda...hola?no muerdo!(bueno si,pero eso lo dejamos para otros ámbitos... xD)ni tampoco te voy a pedir nada mas, tio,somos colegas,tranquilo! Pero bueno..ya cuando les apetezca ya volverán a hablar,después de todo,tampoco es que sean tan importantes xD
Lo que mas me fastidia de todo,es cuando es un amigo,una persona que piensas que siempre va a estar ahí,ese amigo que para poder verle un día has sacrificado tu amistad con cuatro personas y has discutido con tu mejor amigo por ello.Una persona que consideras importante,en la que confías,a la que le has cogido cariño...y una semana despues de haberle visto,de haber soportado miradas asesinas toda una tarde solo porque el dí siguiente valdría la pena...parece que todo cambia otra vez,que ya puedo estar muriendome que le dará igual,ya tiene lo que quería,ya no es necesario seguir fingiendo...
Y lo que mas me fastidia de todo,es lo del individuo del cual hablo mucho,alguien que me conozca un poco sabrá a que me refiero.Que si,que sigue siendo un amigo,al menos de vez en cuando se preocupa...pero siempre hace lo mismo,cuando a el le interesa entonces si,pero si soy yo la que lo dice,siempre hay problemas,pues nada,a esperar a que el señorito quiera,que con la puntería que tiene para elegir días...no avanzaremos nunca!xDD Y se supone que soy su amiga,joder,me preocupo por el,ultimamente nunca pasaba nada,y sabía que mentía,pos eso me cabreaba,me cabrea saber que alguien está mal y no poder hacer nada,pero bueno,finalmente,tarde o temprano,acaba contandolo xD
Si vale,que hoy lo cuento con coñas porque estoy de buen humor,pero el día que empecé a escribir esto estaba muy cabreada con todo el mundo y,muy en especial,con los tíos idiotas y conmigo misma.Si,conmigo misma porque se lo que hay,y siempre confío,todo el mundo se merece una oportunidad,y como siempre confío,siempre acabo mal.Soy idiota?pues si,seguramente,pero...es lo que hay,es mi jodida personalidad,y a estas alturas ya es dificil cambiarla.
Soy bipolar,lo mas cariñoso del mundo o lo mas hijoputa que pueda,o simpatica o borde a morir.Generalmente soy amable,si,no puedo evitarlo,soy "pacífica" y luego hay gente que se sorprende cuando soy una borde y una cabrona.Acostumbrarsus joder!!No me gusta ser tan bueno como soy,pero es inevitable,no puedo hacer nada para cambiarlo,ya lo he intentado.Asi que,como soy una buenaza,siempre acabo pasandolo mal yo,pero,es lo que toca.


Si,me he enrollado demasiado al final,pero da igual,generalmente escribo mezclando miles de chorradas,asi que...ajo y agua (:

sábado, 8 de enero de 2011

·HardLife || #1.The storm after the calm.

Se despertó rodeada de oscuridad,silencio,tranquilidad...no fue como todos los días,como cuando su hermano o su madre la despertaban a gritos porque tenía que ir ya a comer.Ella se desperezo con calma,se levantó y lo primero que hizo fue abrir la persiana,revisar el móvil,puesto que últimamente siempre que se despertaba ya había algún sms mañanero de su mejor amiga,pero no,ese día no tenía mensajes.Dejó el móvil sobre la mesa y sonrió.Fue a la cocina,tranquilamente,donde se sirvió un vaso de zumo,y volvió a su habitación,disfrutando de aquella inusual tranquilidad que tan bien le sentaba siempre.
Se sentó sobre la cama,miró a su alrededor,su habitación desordenada,como siempre,pero a ella le gustaba así,y no entendía porque su madre se empeñaba en que la cambiara,luego no encontraría las cosas.Su mirada recorrió la habitación un par de veces,y con una sonrisa en la cara se levantó y cogió lo que mas le gustaba de todo aquel desorden,su guitarra,la vieja guitarra,probablemente de su padreo su madrina,que alguien un día guardó en el trastero y ahora le pertenecía a ella.El día anterior le había quitado sus viejas cuerdas,la había limpiado y ahora relucía la madera vieja.Buscó las cuerdas nuevas en la funda,y una vez encontradas se dispuso a colocarlas en la guitarra,con calma,sin prisa.Se puso los cascos y encendió el iPod,canturreando mientras colocaba una a una las cuerdas de la guitarra.

En cuanto acabó se quito los cascos,y tras afinar la guitarra,comenzó a tocar los pocos acordes que sabía al azar,y trató de tocar un par de canciones que había intentado aprender,no sonaba bien,pero estaba mejor que la última vez,y eso le gustaba.Sin borrar su sonrisa de la cara estuvo tocando una hora,hasta que el sonido del telefonillo la sacó de su tranquilidad.Se levantó a regañadientes,seguramente el idiota de su hermano había vuelto a olvidarse las llaves,pero para su sorpresa,no era el idiota de su hermano el que saludaba sonriente en el telefonillo,era él,la última persona que hubiera esperado ese día en su portal,y ella seguía en pijama...Negó con la cabeza,riéndose de ella misma,y se apresuró a cambiarse a toda prisa,poniéndose lo primero que encontró.Echó un último vistazo a su habitación,sin duda estaba desordenada,quizá demasiado,se mordió el labio,dudando,pero finalmente decidió no darle importancia y corrió a abrirle la puerta.

El entró y una vez que ella cerró la puerta tras su espalda,la abrazó sonriente,y la pequeña Amy le devolvió el abrazo sin problemas,luego preguntó con curiosidad:
-Que haces aquí?Me sorprende que hayas decidido venir,y todavía más que no me avisaras o algo...
-Estaba en casa,no tenía nada que hacer y no se porque se me pasó por la cabeza venir a verte,me acordé de la promesa de que quedaríamos en vacaciones,y bueno...en cierto modo,la he cumplido,no?-comentó entre risas.
-Bueno...supongo que sí,en cierto modo podríamos decir que estás cumpliendo-le sonrió-bueno...yo estaba con la guitarra,si quieres recojo y nos vamos.
-No te preocupes,no hay prisa.-sonrió,dulce,encantador,como siempre-estás con la guitarra?ya has aprendido algo más?enséñame lo que sabes.
-No,realmente no me sale nada,no sé tocar nada,no he conseguido tanta rápidez aún como para poder decir que me sale bien-rió.El,ignorando sus excusas,entró en la habitación,cogió la guitarra y se la puso en las manos-toca,sé que algo sabes hacer.
Se encogíó de hombros,y comenzó a tocar acordes sin sentido,luego intentó la primera canción que intentara aprender,la que el le había recomendado,pero como tampoco le salía bien,dejó la guitarra sobre la cama-Lo ves?-se quejó-todavía no me sale bien.
El cogió la guitarra entre risas y comenzó a tocar,un par de sus tantas canciones que siempre tocaba,que a Amy le encantaban,y se había aprendido más de una de escuchárselas a él.Cantaron juntos mientras el tocaba,y la tranquilidad de la casa seguía resultando confortante para Amy.El dejó de tocar, dejó la guitarra sobre la cama.
-Mejor la guardo,o no saldremos nunca-bromeó la pequeña Amy.El se dedico a asentir,mientras Amy cogía la guitarra y la guardaba en su funda,para dejarla de nuevo en su esquina.Recogió su iPod,aun encima de la cama,lista para irse,pero el la agarró del brazo.
-Por que tanta prisa?tenemos todo el día,y si además ahora no hay nadie...-sonrió pícaro,y Amy se mordió el labio,"de verdad esto esta pasando??"pensó.El tiró ligeramente de la muñeca de la muchacha,haciéndola caer sobre la cama.Se miraron,sonrieron,el llevó sus manos hasta la cintura de Amy,acercándola a él,y ella se dejaba llevar,había soñado tantas veces ese momento...

Y entonces,volvió a sonar el telefonillo,Amy dio un brinco y fue a abrir deseando que hubiera sido alguien que se equivocara de piso,pero no,esta vez si era el idiota de su hermano,siempre olvidándose las llaves.Se dió la vuelta para volver a su habitación,pero el ya estaba allí de pie,pero no con su habitual sonrisa.
-Lo siento Amy,no tenía que haber venido,me voy-Se despidió con un rápido beso en la mejilla,sin darle tiempo a reaccionar y se marchó antes de que Amy pudiera decir nada.
-Mierda!-gruñó.Abrió la puerta a su hermano y volvió resignada a su habitación,cogió el iPod y se dejó caer sobre la cama,demasiadas cosas acababan de suceder en lo que en principio había sido una mañana perfecta y tranquila,había estado a punto de conseguir lo que tanto había deseado siempre...y lo había perdido.


{Se me ha dado por escribir este pequeño relato sin más,no se si lo continuaré,todo depende de mi inspiración,en el fondo,con todo me identifico.}

martes, 4 de enero de 2011

Buff...

Vaya manera de empezar el año...muy positivo veía todo,que rápido ha cambiado mi ánimo.Las cosas no dejan de ir de mal en peor,cada día tengo menos tiempo,y cuanto mas lo pienso,peor me pongo >.<
Y mis vacaciones? yo reclamo unas vacaciones! Esto ha sido un no parar,días libres...pues he tenido como mucho dos a lo largo de estas supuestas vacaciones u.u" Me he pasado estos días dedicando mi tiempo a un montón de cosas,y la mitad de ellas no han servido de mucho.Quiero mi tiempo,tiempo para mí!tiempo para mi gente! Todas las ideas de aprovecharemos las vacaciones para...se han quedado en eso,porque nunca había tiempo para ello.Odio no haber podido hacer todo lo que pensaba hacer aprovechando las vacaciones,que el fondo sabía que no disfrutaría.Que me queda esta semana?Seguir currando...y pasar el mejor día de las vacaciones el sabado,o eso espero,porque de verdad estoy deseando un día con vosotros,se que será genial (:
Estoy enferma,me levante con fiebre el día del concurso y aun así aguanté toda la tarde sin problemas,y hoy me levanto con un dolor de cabeza horrible otra vez,y solo a mi encantador hermano se le ocurre venir gritando con su voz de pito a mi habitación >.<
y a todo esto tengo que añadir que me he dejado la mitad del regalo de mi padre en comprarle un regalo a mi madre,ya puede gustarle ¬¬
Uff...no está siendo un buen comienzo,espero que las cosas cambien,o si no creo que mi bordería aumentará por días,y hoy ya está en un nivel de riesgo.

Y tu,que no sé porque me rallo tanto si se que nunca podré tener nada,no haces más que añadir complicación a mi vida...Tienes momentos en los que creo que no te importo lo mas mínimo,y otros en los que me hago ilusiones por tu actitud o tus palabras...puedes aclararte,por favor?facilitaría mucho mi vida.
Como está mierda no cambie,acabaré siendo la peor persona del planeta,y mira que cuesta que yo sea así...