welcome :)

Cuando veas una estrella fugaz guárdala en tu corazón es el alma de aquel que consiguió dar a los suyos su amor.
Cuando oigas aun niño preguntar porque el sol viene y se va,dile porque en esta vida no hay luz sin oscuridad.

jueves, 9 de junio de 2011

La mejor etapa de mi vida...

E aquí estamos.
Ao fin chegou o momento que tan lonxe semellaba aquel pasado 17 de setembro.
Aínda recordo o primeiro día de todos, o día no que coñecín ás persoas que estarían ao meu carón durante dous anos, que pasaron voando.
Quen non ten bos recordos de primeiro? Aqueles tempos felices, nos que trotabamos libremente pola miñoca. Horas e máis horas no Momper (non é por facer publicidade), nas cabinas facendo esporádicas improvisacións, nos recreos escoitando a verdadeiras promesas do minimalismo fronte ao piano, desfrutando de espectáculos de ballet en directo coas nosas queridas bailarinas, de concertos nos recreos cos nosos guitarristas, as cancións de linguaxe musical, que acababas aprendendo aínda que non estiveras na clase, aturando moito canto gregoriano a primeira hora da mañá (cantos bos momentos con Leonin, Josquin e compañía), loitando por unha cabina na hora de estudo para practicar o instrumento, aproveitando os raios de sol nos pasillos, cos vivos colores dos patios do conser, vendo o agobio dos nosos predecesores, que estaban sempre con exames, e innumerables momentos graciosos que quedarán nas nosas memorias para sempre.
Pero tocou o timbre. Acabou o recreo, e con el, o primeiro curso desta etapa. Acabou o noso tempo no conser e empezaba a nosa andanza polo Coia 2.
Comezou 2º, e todo eran novidades: distintos profesores, novo e enorme centro, diferentes compañeiros e mesmo nós cambiaramos tamén. Miradas de asombro e comentarios en voz baixa foron a nosa benvida: -e quen son estes? De onde saen? -Ai! Que rariños son, e que fan? -Dis que son músicos… (a pesares desta primeira impresión, resultaron ser uns excelentes compañeiros de lecer)
Logo viñeron os tan esperados e temidos exames, uns detrás doutros, sen descanso nin respiro. Un curso duro, dende logo, aínda que tamén serviu para aprender moito. O noso avance iba ao compás da árbore do outro lado da ventá: todos empezamos con moitas enerxías e ganas de aprender, pero chegou o inverno, e con el, a primeira ráfaga de exames, e quedamos tan secos e pelados coma a nosa compañeira; coas vacacións do nadal puidemos recuperar algúns folgos, pero ter conciencia de que aínda quedaba o máis duro non axudaba. Serviron de alivio festas intermedias como o entroido, no que tentamos facervos pasar un bo rato coas nosas charangas. Foi coa chegada da primavera cando comezaron a xermolar as nosas esperanzas, pois víamos xa non tan lonxe o final; así como na nosa acompañante impasible comezaban a saír os primeiros brotes. E chegou a explosión final. Explosión literal na árbore e case literal en nós: o último esforzo, o que máis custaba, a un paso de rematalo todo, tanto no conservatorio, como en teatro, como na compañía de danza e sobre todo aquí, no instituto.
A partir de agora cada un de nós tomará unha senda distinta: uns deslumbrarán ao mundo cos seus concertos, outros converteranse en actores de renome, outros en bailaríns prestixiosos (espero que se sigan acordando de nós cando sexan famosos). Mesmo se non chegamos tan lonxe, todos poderemos dicir que adicamos a vida á nosa paixón.
Por último, agradecer a todos e cada un dos profesores que pasaron polas nosas vidas durante estes intensos anos, a súa impronta, que quedará en nós para sempre, tamén a súa paciencia e a súa dedicación.
E sobre todo aos meus compañeiros, cos que espero poder rememorar estes felices anos algún día.
Hoxe, podemos dicir con orgullo que somos a segunda promoción do bacharelato de Artes Escénicas, Música e Danza, e que os nosos esforzos, que so nós sabemos cuan grandes foron, están sendo recompensados, co recoñecemento dos nosos profesores e coa nosa satisfacción persoal.
Temos ante nós abertas todas as portas que o mundo nos ofrece; é o momento de comezar a vivir. Deséxovos moita sorte a todos nos vosos proxectos futuros.



_________________________________________________________________________


(os lo dejo en castellano ahora que muchos de los que me leeis no sois gallegos xD)


Y aquí estamos.
Al fin llegó el momento que tan lejos parecía aquel pasado 17 de septiembre.
Aún recuerdo el primer día de todos, el día en el que conocí a las persoas que estarían a mi lado durante dos años, que pasaron volando.
Quien no tiene buenos recuerdos de primero? Aquellos tiempos felices, en los que trotabamos libremente por La miñoca. Horas y más horas en el Momper (no es por hacer publicidad), en las cabinas haciendo esporádicas improvisaciónes, en los recreos escuchando las verdaderas promesas del minimalismo frente al piano, disfrutando de espectáculos de ballet en directo con nuestras queridas bailarinas, de conciertos en los recreos con nnuestros guitarristas, las canciones de lenguaje musical, que acababas aprendiendo aunque que no estuvieras en la clase, aguantando mucho canto gregoriano a primeira hora de la mañana (cuantos buenos momentos con Leonin, Josquin y compañía), luchando por una cabina en la hora de estudio para practicar el instrumento, aprovechando los rayos de sol en los pasillos, con los vivos colores de los patios del conser, viendo el agobio de nuestros predecesores, que estaban siempre con exámenes, e innumerables momentos graciosos que quedarán en nuestras memorias para siempre.
Pero toco el timbre. Acabo el recreo, y con el, el primer curso de esta etapa. Acabo nuestro tiempo en el conser y empezaba nuestra andanza por el Coia 2.
Empezó 2º, y todo eran novedades: distintos profesores, nuevo y enorme centro, diferentes compañeros y mismo nosotros habíamos cambiado también. Miradas de asombro y comentarios en voz baja fueron nuestra bienvenida: -y quien son estos? De donde salen? -Ai! Que rariños son, y que hacen? -Dicen que son músicos… (a pesar de esta primera impresión, resultaron ser unos excelentes compañeros de recreo)
Luego vinieron los tan esperados y temidos exámenes, unos detrás de otros, sin descanso ni respiro. Un curso duro, desde luego, aunque también sirvió para aprender mucho. Nuestro avance iba al compás del árbol del otro lado de la ventana: todos empezamos con muchas energías y ganas de aprender, pero llegó el invierno, y con el, la primera ráfaga de exámenes, y quedamos tan secos y pelados como nuestro compañero; con las vacaciones de navidad pudimos recuperar algunas fuerzas, pero tener conciencia de que aún quedaba lo más duro no ayudaba. Sirvieron de alivio fiestas intermedias como el carnaval, en el que intentamos haceros pasar un buen rato con nuestras charangas. Fue con la llegada de la primavera cuando empezaron a germinar nuestras esperanzas, pues veíamos ya no tan lejos el final; así como en nuestro acompañante impasible comenzaban a salir los primeros brotes. Y llegó la explosión final. Explosión literal en el árbol y casi literal en nosotros: el último esfuerzo, lo que más costaba, a un paso de acabarlo todo, tanto en el conservatorio, como en teatro, como en la compañía de danza y sobre todo aquí, en el instituto.
A partir de ahora cada uno de nosotros tomará un camino distinto: unos deslumbrarán al mundo con sus conciertos, otros se convertirán en actores de renombre, otros en bailarines prestigiosos (espero que se sigan acordando de nosotros cuando sean famosos). Mismo si no legamos tan lejos, todos podremos decir que dedicamos la vida a nuestra pasión.
Por último, agradecer a todos y cada uno de los profesores que pasaron por nuestras vidas durante estos intensos años, que quedará en nosotros para siempre, y también su paciencia y su dedicación.
Y sobre todo a mis compañeros, con los que espero poder rememorar estos felices años algún día.
Hoy, podemos decir con orgullo que somos la segunda promoción del bachillerato de Artes Escénicas, Música y Danza, y que nuestros esfuerzos, que solo nosotros sabemos cuan grandes fueron, están siendo recompensados, con el reconocimiento de nuestros profesores y con nuestra satisfacción personal.
Tenemos ante nosotros abiertas todas las puertas que el mundo nos ofrece; es el momento de comezar a vivir. Os deseo mucha suerte a todos en vuestros proyectos futuros.

By:Iria Arias.Un gran discurso,sin duda.


Echaré de menos estos buenos tiempos,no hay mucho más que decir.El día que entré en la clase de primero,supe que estos dos años iban a ser diferentes,porque serían los mejores,y no me equivocaba,gracias por estos dos enormes años.Os haceis querer familia :3



miércoles, 1 de junio de 2011

Cuando parece que todo mejora,volvemos a lo de siempre...

& ahora que?como se supone que va a continuar todo esto? Seguirás pasando de mi mucho más tiempo? a que se debe este cambio repentino de actitud? Por que de pronto ha cambiado todo tanto?Parecía que todo estaba yendo tan bien...Si vale,he sido una idiota por hacer caso a la gente que en su día me dijo que estaba clarísimo,por hacerme ilusiones respecto a todo esto pero ahora ya no puedo hacer nada,y de lo que mas me arrepentiré si todo sigue así,es de no haber sido capaz de hacer caso a earlinda,en el momento que tenía que hacerlo.Tenía razón,y yo lo sabía,pero mi maldita tendencia a la negatividad,como siempre,me ha impedido ser capaz de hacer algo,y luego me paso el día rallándome,como una gilipollas,y al final...para qué?si te importa una mierda si estoy bien o estoy echa una mierda,ultimamente tu manera de contestar no cambia demasiado...vale,puede que esté exagerando,quizá tu lo veas así,pero yo se como soy,y esto me supera,cada día me cuesta más,me siento completamente idiota,y lo peor de todo,es que cuanto más me rallo pero lo hago,pero no puedo evitarlo y en consecuencia me paso el día llorando como una imbécil.Dejemos las cosas claras,te quiero y por eso mismo me jode tanto cuando no me contestas o cuando me ignoras,asi que,si me quieres tal como parecía hasta hace poco,vuelve a recuperar todo eso,no cuesta nada.